گوشت اضافه (کلویید) چگونه درمان می شود؟

گوشت اضافه ضایعات پوستی است که به‌صورت برجسته بر روی سطح پوست ظاهر می‌شود. کلوئید یا گوشت اضافه نوعی جای زخم برجسته به‌شمار می‌رود که بعد از بهبود جراحت روی پوست نمایان می‌شود. کلوئیدها هنگامی ایجاد می‌شوند که بعد از اتمام فرایند بهبود پوست، بافت زخم همچنان تشکیل می‌شود. این نوع ضایعات پوستی می‌ توانند بسیار وسیع‌تر از زخم اصلی باشند. در اغلب مواقع گوشت‌های اضافه در بخش‌های قفسه سینه، شانه‌ها، لاله گوش و گونه‌ها ایجاد می‌شوند.در برخی از مواقع، گوشت‌های اضافی می‌توانند خیلی بزرگ و آزاردهنده باشند. در این صورت افراد می‌توانند برای ممانعت از ایجاد ضایعات پوستی برخی از اقدامات را صورت داده و علاوه‌براین متدهای درمانی برای آنها در دسترس هستند. کلوئید یا گوشت اضافه به کمک بررسی ظاهر پوست و شرح حال پزشکی تشخیص داده می شود. هیچ درمانی با موفقیت صد در صد توأم نیست و پزشک احتمالاً ترکیبی از روشهای مختلف را پیشنهاد خواهد داد.

علت بوجود آمدن گوشت اضافه

1. جای جوش
2. سوختگی ها
3. جای زخم ناشی از آبله مرغان
4. سوراخ کردن گوش
5. خراشیدگی های پوستی
6. محل برش های جراحی
7. محل واکسیناسیون

به طور تقریبی می توان گفت ۱۰ درصد از افراد در جهان زخم های کلوئیدی را تجربه می کنند. احتمال بروز زخم های کلوئیدی در زنان و مردان به یک اندازه بوده ولی افرادی که رنگ پوست تیره دارند بیشتر از دیگران مستعد ابتلا به کلوئیدها هستند. دیگر عواملی که می تواند احتمال بروز کلوئیدها را افزایش دهد، عبارتند از:

• آسیایی بودن
• لاتین بودن
• بارداری
• افراد دارای سن زیر ۳۰ سال

ظاهراً ژنتیک تأثیر زیادی بر روی بروز کلوئید های پوستی دارد و این بدین معنی است که اگر یکی یا هر دو والدین دارای ژنتیک با گرایش بروز کلوئید پوستی باشند، احتمال ابتلا به کلوئید در فرزندشان تا حد زیادی افزایش خواهد یافت. طبق یک مطالعه صورت گرفته در مورد علت بروز کلوئیدها، ژن شناخته شده به عنوان ژن AHNAK ممکن است نقش تعیین کننده ای در بروز کلوئیدها داشته و مشخص کند که چه کسی دچار کلوئید شود یا نشود. محققان دریافتند افرادی که دارای ژن AHNAK هستند.

علائم گوشت اضافه

علائم و نشانه‌های کلوئید عبارتند از:

• گسترش بیش از حد بافت کلوئید در منطقه‌ی آسیب دیده
• بافت کلوئید سفت و برجسته است و سطح بافت صاف است. در برخی افراد، گوشت اضافه ممکن است تیره رنگ همراه با رنگدانه باشد.
• بافت‌های کلوئید ممکن است دردناک بوده و همراه با خارش باشند.
• سابقه تروما (ضربه) معمولاً موجود است. هرچند، تروما ممکن است بسیار جزئی باشد. در بعضی از افراد، تروما به اندازه‌ای گسترده نیست که بتواند چنین بافتی را به وجود آورد.
• نواحی رایج که کلوئید در آنها تشکیل می‌شود عبارتند از صورت، لاله‌ی گوش، بازوها و پشت
• مشاهده‌ی گوشت اضافه در نواحی تناسلی، کف دست و کف پا غیر معمول است. همچنین گوشت اضافه یا کلوئید به ندرت در اطراف چشم به وجود می‌آید.

روشهای درمان گوشت اضافه

1. کرایوتراپی

در این متد درمانی از نیتروژن مایع به میزان کمتر از اکسیژن و هیدروژن (دمای زیر صفر درجه) به‌کار گرفته می‌شود. ساختار کرایوتراپی را در مرسوم‌ترین ماده مورداستفاده در کرایو، نیتروژن مایع است که نقطه‌جوش آن برابر با 196 درجه سانتی‌گراد بوده و توسط آن بر روی گوشت‌های اضافه یک فاز انتقال حرارت بلافاصله از پوست به مایع فریز کننده رخ‌داده و مقدمات تخریب سلولی در محل ضایعه مهیا می‌شود. براساس تحقیقات، مشخص شده است که بعد از یک تخریب سریع، توانایی تولید کلاژن فیبروبلاست‌ها کاهش می‌یابد و این عوامل، درمان ضایعات را به بهترین نحو ممکن را مهیا می‌کند.

2. لیزر

لیزر می‌تواند میزان برجستگی بافت گوشت‌های اضافه را کاهش دهد و رنگ آن را محو کند. معمولاً از این متد با استفاده از روش درمانی دیگری نظیر اعمال فشار به‌جای زخم یا تزریق کورتیکو استروئید به‌کار گرفته می‌شود. به‌طورکلی کمترین عوارض جانبی با استفاده از لیزر با طول موج 585 نانومتر به دست می‌آید. بااین‌حال، تحقیقات بیشتری صورت می‌گیرد تا کارآمدترین نوع لیزر و بهترین روش کاربرد آن تعیین شود. تأثیرگذاری لیزرهای 585 بر روی پوست تیره کمتر است. در برخی از موارد موجب کاهش قرمزی ضایعات پوستی می‌شود؛ اما اندازه آن کوچک نمی‌شود. اغلب بعد از تزریق استروئید برای درمان گوشت اضافه با لیزر از دی‌اکسیدکربن استفاده می‌شود.

3. استروئیدها

بافت کلوئید در اکثر موارد به تزریق استروئیدی به نام تریامسینولون داخل جای زخم واکنش مثبت نشان میدهند. تزریق‌ها هر دو تا شش هفته یک‌بار تا زمان مشاهده علائم بهبود انجام میشود. این تزریقها گاهی تشکیل شبکه‌ای از رگ‌های سطحی (تلانژکتازی) یا روشن و نازک شدن پوست پیرامون محل تزریق را به دنبال دارد. قرار دادن نوار اشباع شده با استروئید روی بافت کلویید به مدت 12 ساعت در روز نیز یکی دیگر از روشهای درمان گوشت اضافه است.

4. فشار و یا پانسمانهای بسته

در این روش محل مورد نظر به گونه‌ای پانسمان میشود که فشار روی آن محل وارد شود و یا جای زخم با هوا تماس نیابد (پانسمان های بسته و یا محفوظ از هوا). این پانسمان باید هر 12 یا 24 ساعت یک‌بار به مدت چند هفته تجدید شود. سیلیکون به صورت ژل یا نوار آغشته به سیلیکون یا نوار پلی اورتان چسب دار مواد لازم برای انجام این پانسمان هستند، البته محصولات دیگری نیز در دسترس هستند. برای درمان گوشت اضافه روی لاله گوش (معمولاً ناشی از سوراخ کردن گوش) گوشواره فشاری پیشنهاد میشود که عموماً پس از برداشتن گوشت اضافه با عمل جراحی استفاده میشود و باید تمام ساعات شبانه روز به گوش انداخته شود.

5. لیگاتور

لیگاتور شامل بستن یک نخ جراحی به دور گوشت اضافه هر 2-3 هفته است. این نخ موجب بریده شدن زخم شده که به تدریج باعث افتادن آن خواهد شد.

6. جراحی

پزشک می‌تواند کلوئید را با جراحی بردارد. با این وجود، این یک راه حل دائمی نخواهد بود؛ زیرا تقریباً 100 درصد آنها پس از جراحی دوباره ظاهر می‌شوند. برای کاهش خطر بازگشت کلوئید، پزشکان اغلب پس از جراحی، درمان اضافی را توصیه می‌کنند.

7. ترکیبی از درمان‌های جراحی و غیرجراحی

طبق گفته‌ ی AAD، درمان‌های زیر در این گروه قرار می‌ گیرند:

• جراحی و سپس پرتودرمانی: پرتودرمانی، تابش پرتوهایی با انرژی زیاد به محل زخم است. این روش می‌تواند یک درمان مستقل باشد؛ اما در ترکیب با جراحی مؤثرتر خواهد بود.
• جراحی و سپس استفاده از پانسمان، گوشواره یا گارمنت فشاری: پزشکان اغلب این درمان را به دنبال جراحی لاله گوش، با استفاده از گوشواره فشاری برای کاهش جریان خون در منطقه توصیه می‌کنند. این روش درمانی 90 تا 100 درصد در جلوگیری از بازگشت گوشت اضافه مؤثر خواهد بود. مشکل این است که این دستگاه‌ها راحت نیستند و افراد باید آنها را تا 16 ساعت در روز و به مدت 6 تا 12 ماه استفاده کنند.
• جراحی و سپس کورتیکواستروئیدها یا سرما درمانی: هر یک از این درمان‌های ترکیبی ممکن است به کاهش خطر عود کمک کنند.